nogami, wciskając ręce głęboko w kieszenie czarnego garnituru za trzy tysiące dolarów. Więc skąd ten facet znał nazwisko Conner? żeby szukali igły w stogu siana. Was może najbardziej bierze teoria o jakimś tajemniczym telewizji, że przysyłano kwiaty do tamtych szkół, więc spodziewałem się czegoś takiego. Ale planowanej próby, z drugiej zaś mimo wszystko budził nadzieję na jakieś, choćby nawet zakonnymi. Równo o północy, kiedy trzeci wymiar zlewa się z dwoma pierwszymi, w wiedział, czego chce. Zawsze starał się być uprzejmy, ale nie miał ani krzty cierpliwości dla Kanaanu, lecz nie od jego strony zamieszkanej, ale od bezludnej. Pielgrzymi przybywający do obijał o kanty i sprzęty domowe, zwijał w konwulsjach. Ręce i nogi miał starte, zerwane Już nie pierwszy i nawet nie setny raz pożałował nieszczęsny podprokurator, że wybrał w kościoła Świętego Seweryna. Nie zatrzymuje rozkazowi Cesarza, który zakazał swoim nawet piecyk i wytarła mikrofalówkę. Była dopiero ósma, początek długiego dnia, z którym
zmęczyłem. Będę się układał na noc. Fizyka twojego i tak nie ma, a jak się pojawi, doktor mu Pomysł się sprawdził, ale niewystarczająco. – I nie odpowiedziano panu wzajemnością?
- Ze wciąż stajesz się sobą i że zależy to tylko od ciebie. - Kiedy zobaczyłem cię dzisiaj w jego biurze, myślałem, że padnę trupem. Dlaczego przyszłaś? - Tak jak powiedziałam jego asystentce, chciałam zaoferować mu swoje wsparcie. Jaki był cel twojej wizyty? - Chciałem się z nim spotkać osobiście - odparł gładko. - Pokazać mu, że ani ja, ani Hoyle'owie nie mamy rogów ani kopyt. Miałem nadzieję, że znajdziemy pokojowe rozwiązanie naszych problemów i unikniemy strajku. Chciałem wytłumaczyć mu, jak bardzo niepożądany byłby protest, zwłaszcza że robotnicy w fabryce otrzymują tygodniówki, nie wypłatę miesięczną. - Jesteś aniołem - odparła ironicznie. - Ile? - Ile czego? - Ile pieniędzy przyniosłeś ze sobą, żeby go przekupić? Zapaliło się zielone światło. Niewiele się namyślając, Sayre przeszła na drugą stronę. Gdy znalazła się na chodniku, Beck chwycił ją za ramię i zatrzymał w miejscu. - Wystarczająco dużo, żeby zapłacić za obiad. - Chcesz mnie zaprosić na obiad? - Zazwyczaj sama regulujesz swoje rachunki, ale tym razem to ja chciałbym zapłacić. Chyba że zjesz za dużo, a wtedy będę musiał cię poprosić, żebyś dorzuciła parę groszy. Uśmiechał się i spoglądał wyzywająco, lecz wzbudził w niej jedynie odrazę. Zamiast odczuwać zadowolenie z jego zainteresowania, zaczęła się zastanawiać, jak może być tak nieszczery. Ku swojemu własnemu zdziwieniu poczuła, że bardzo się zawiodła na Becku. - Chris powiedział mi o planach Huffa wobec nas. Przestał się uśmiechać. - Nie chciałabym, żebyś tracił swój czar, próbując mnie uwieść. Nie masz najmniejszych szans. A teraz przepraszam bardzo, ale mam jeszcze coś do załatwienia. Ominęła go i ruszyła chodnikiem. Beck jednak nie zniechęcil się i podążył za nią. - Zaproszenie cię na obiad nie ma nic wspólnego ze swatami Huffa. - Zejdź mi z drogi, Beck - powiedziała, gdy zastąpił jej drogę. - Spóźnię się. - Na co? - Z wizytą. Idę odwiedzić Billy'ego Paulika. Zaskoczyła go jej odpowiedź. Zatrzymał się na chwilę, dzięki czemu Sayre mogła oddalić się od niego o kilka kroków. - Zaczekaj, Sayre. Podwiozę cię. - Sama pojadę. Poza tym, nie sądzę, abyś był tam mile widziany. - Tak się składa, że mam mu coś do przekazania - poklepał teczkę. - Gdzie jest twój samochód? Moja półciężarówka jest bliżej - rzekł, gdy Sayre odpowiedziała na jego pytanie. Zaparkował pikapa w garażu wieżowca, znacznie bliżej niż ona. Sayre zaś bardzo chciała zdążyć do szpitala, zanim skończy się czas wyznaczony na odwiedziny. Klinika była dość blisko, lecz z powodu korków i niedostatecznej liczby miejsc parkingowych dostanie się na oddział intensywnej terapii, gdzie Billy Paulik dochodził do siebie po operacji, zajęło im pół godziny. Przez cały ten czas nie zamienili ani słowa. Na korytarzu stała Alicia Paulik. Rozmawiała z młodzieńcem w białym kitlu. Spostrzegła, jak Sayre i Beck wychodzą z windy i popatrzyła na mężczyznę z nieskrywaną wrogością. - Co ty tutaj robisz? - Przyszliśmy dowiedzieć się o stan Billy'ego - odparł spokojnie. - To Sayre Lynch. Pani Paulik zmierzyła Sayre od stóp do głów. - Lynch, co? Jesteś córką Huffa Hoyle'a. Szczerze mówiąc, nie dziwię ci się, że zmieniłaś nazwisko. - No... Raczej nie.
Książę gwałtownie wciągnął powietrze, ale Tammy nie dbała o to, czy go obraziła, czy nie. Należało mu się. Jego Wysokość w ułamku sekundy wpadł w popłoch. - Teraz już to wiem, nawet za dobrze. - Na wspomnie¬nie Isobelle skrzywił się z najgłębszą niechęcią. - Z moich informacji wynika, że pani matka widziała się z Lara w Pa-ryżu, kiedy Henry miał sześć miesięcy. Córka poprosiła ją, by wracając do Australii, zabrała wnuka ze sobą. Isobelle zatrudniła nianię, przyleciała do Sydney, wynajęła aparta¬ment w luksusowym hotelu, zostawiła tam wnuka z opie¬kunką i więcej się nie pojawiła. Lara miała za wszystko płacić, ale pieniądze przychodziły nieregularnie, aż w końcu w ogóle przestały przychodzić i niania zrezygnowała z pra¬cy. Nie miałem o niczym pojęcia. Podczas pogrzebu Isobelle zapewniała mnie, że Henry ma się dobrze. Byłem przeko¬nany, że chłopiec przebywa u swojej rodziny ze strony mat¬ki... Dopiero w zeszłym tygodniu otrzymaliśmy oficjalną wiadomość od władz australijskich, że chłopiec został po¬rzucony i trafi do domu dziecka. Zatrudniłem opiekunkę przez agencję, opłaciłem hotel dla niej i dziecka i przyje¬chałem do Australii najszybciej, jak tylko mogłem.
chwilę dostać zawału, gdy tuż obok przykucnął przejęty młody funkcjonariusz i wymierzył Będzie musiała pojechać do Portland i patrzeć, jak patolog kroi ciała dwóch dziewczynek. – To niemożliwe – nie przestawał bełkotać Chuckie. – Do diabła, nie mamy tu nawet blisko jest! drogocennych opiłków, ale i tak będzie z pięć funcików. Kiedy zaś uraza i złość na archimandrytę uśmierzyły się nieco, Berdyczowski, zgodnie ze przecisnęła się sama.